Δύο ημέρες πριν την αποχώρησή του ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κ. Σανιδάς, η θητεία του οποίου χαρακτηρίσθηκε ως παράδειγμα προς αποφυγή διέταξε προκαταρκτική έρευνα της υπόθεσης της Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας στην Σκύρο και μάλιστα 8 ολόκληρους μήνες από τότε, που το θέμα ήρθε στην επικαιρότητα.
Απέκρυψε δε το γεγονός ότι από τις 8 Δεκεμβρίου 2008 εγώ προσωπικά με αίτησή μου είχα ζητήσει απ’ αυτόν να ερευνήσει την υπόθεση, χωρίς όμως να την εξετάσει, ενώ «απέκρυψε» τα στοιχεία που του προσκόμισα, υπηρετώντας και την στιγμή που αποχωρεί με αφοσίωση την Κυβέρνηση της Ν. Δημοκρατίας σε βάρος της λειτουργίας της Δικαιοσύνης. Έτσι άφησε σκόπιμα εν μέσω προεκλογικής περιόδου να σέρνεται ένα πράσινο δήθεν «Βατοπέδι» στην Σκύρο.
«Ο άνθρωπος που «έβγαλε λάδι» την Ν. Δημοκρατία σε τόσες δύσκολες καταστάσεις και παραλίγο να χώσει μέσα το μισό… ΠΑΣΟΚ (εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ 27,28 Ιουνίου 2009)» ελλείψει παντελώς επιβαρυντικών στοιχείων ανακάλυψε την εκδοχή των «εξαπατηθέντων Δικαστών» προσβάλλοντας ουσιαστικά τις συνθέσεις 14 Δικαστηρίων όλων των βαθμίδων, όσες και οι αποφάσεις που εκδόθηκαν.
Βέβαια ο ίδιος είχε εφεύρει τους «εξαπατηθέντες Υπουργούς» προκειμένου να καλύψει την Ν. Δημοκρατία και τους Υπουργούς της στο σκάνδαλο του Βατοπεδίου.
Όμως και οι δικαστικοί λειτουργοί έχουν ευθύνες για τις πράξεις τους και αυτοί οι οποίοι θίγονται άμεσα από τα φαινόμενα της κατάχρησης εξουσίας ασφαλώς θα τις αναζητήσουν.
Αν και απλός δικηγόρος στην υπόθεση και μόνον δεν θα παύσω να επιμένω:
Η Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας από τον 10ο αιώνα μ.Χ. μέχρι και σήμερα είναι κυρία, νομέας και κάτοχος της έκτασης με την ονομασία «Βουνό» στην Σκύρο εμβαδού 38.000 περίπου στρεμμάτων και αυτό έχει αναγνωρισθεί και ομολογηθεί κατ’ επανάληψη από το Δημόσιο από συστάσεως του Ελληνικού Κράτους. Στο φάκελο της υπόθεσης ενδεικτικά υπάρχουν:
1. Δεκάδες αποφάσεις επί Τουρκοκρατίας. 2. Αναγνώριση και παραχωρητήριο του Ελληνικού Δημοσίου του έτους 1847. 3. Δικόγραφα του 19ου αιώνα. 4. Ιδιωτικά συμφωνητικά μίσθωσης της έκτασης μεταξύ των οποίων και των ετών 1896, 1895, 1894, 1893, 1892, 1891, 1911, 1900, 1857 και πολλά μεταγενέστερα. 5. Δικαστική Απόφαση του έτους 1859, με την οποία η Μονή αναγνωρίζεται κυρία της ίδιας έκτασης. 6. Διάφορα δικόγραφα του 20ου αιώνα. 7. Αίτηση του Ελληνικού Δημοσίου που ζητεί το 1984 άδεια από την Μονή να ανοίξει δρόμο ανάμεσα στις δύο υπό απαλλοτρίωση εκτάσεις.
Εξίσου ισχυρή όμως απόδειξη και για το μέγεθος της έκτασης αλλά και για την κυριότητα είναι η ανακληθείσα αργότερα απαλλοτρίωση του 1966, με την οποία απαλλοτριωνόταν έκταση της Μονής 35.000 στρεμμάτων στο «Βουνό», δηλαδή η επίμαχη έκταση, προς αποκατάσταση κτηνοτρόφων. Εάν η ιδιοκτησία της Μονής ανήκε στο Δημόσιο γιατί δεν την μοίραζε στους κτηνοτρόφους απ’ ευθείας αλλά χρειαζόταν να γίνει απαλλοτρίωση;
Το Ελληνικό Δημόσιο δεν υπέστη καμμιά ζημία γιατί δεν είχε ποτέ του ούτε την συγκεκριμένη ούτε καμμιά άλλη ιδιοκτησία στην Σκύρο. Και βέβαια μέχρι σήμερα οι Σκυριανοί ακόμη και αυτοί που αντιδρούν στις ανεμογεννήτριες με τις οποίες εγώ ουδεμία έχω ανάμειξη δεν θέτουν ζήτημα ιδιοκτησίας αλλά απλά μη ανάπτυξης αιολικού πάρκου και αναφέρουν την έκταση ως «Βουνό του Αγίου Γεωργίου».
Δεκάδες Σκυριανοί, επειδή ακριβώς δεν ισχύει στην Σκύρο το τεκμήριο της κυριότητας του Δημοσίου, έχουν αναγνωρισθεί δικαστικά κύριοι των ιδιοκτησιών τους στην Σκύρο. Άραγε ο κύριος Σανιδάς ενώ πολλά από τα παραπάνω στοιχεία του τέθηκαν υπόψη είναι αντικειμενικός ο ρόλος του όταν ούτε καν τα αναφέρει στην πορισματική παραγγελία του;
Η τροπολογία μου στην Βουλή αναφέρεται στα δάση της Σκύρου (άρθρο 15 του Ν. 3208/2003) ενώ στο άρθρο ρυθμίζονταν το ίδιο θέμα και σ’ άλλες περιοχές της Ελλάδας και όχι στην ασκεπή επί το πλείστον ιδιοκτησία της Λαύρας στο «Βουνό», όπως μέσω εμού και του τότε Υπουργού κυρίου Δρυ κάποιοι επιδιώκουν να χρεώσουν στο ΠΑΣΟΚ. Σήμερα ωφελημένοι είναι οι ιδιοκτήτες αυτών Σκυριανοί και κυρίως ο Δήμος Σκύρου. Μια απλή ερώτηση στο αρμόδιο Δασαρχείο θα απεκάλυπτε ποιος σήμερα ωφελείται από την εφαρμογή της παραπάνω διάταξης.
II
Η αξία της απαλλοτριωθείσας πριν 16 χρόνια έκτασης στον όρμο «Τρεις Μπούκες» καθορίσθηκε στο διπλάσιο και όχι στο εξαπλάσιο απ’ αυτή που πρότεινε το Δημόσιο, με την ελεύθερη και κυριαρχική κρίση των Δικαστηρίων, που έκριναν την υπόθεση, μέχρι τον Άρειο Πάγο και για τον χαρακτήρα της, λόγω της μοναδικότητας και του ιδιαίτερου κάλλους της περιοχής της αλλά και της ίδιας της έκτασης όχι μόνον στην Σκύρο αλλά σ’ ολόκληρο το Αιγαίο (παραθαλάσσια έκταση, με μήκος παραλίας 2,8 χιλιομέτρων, όρμος με δύο νησιά να φράσσουν την είσοδό του (φυσικό λιμάνι) – γι’ αυτό και απαλλοτριώθηκε για ναύσταθμος – με δύο μικρές λίμνες εντός αυτής, επίπεδη σε έκταση 500 στρεμμάτων με δρόμο πρόσβασης σ’ αυτήν, ασκεπής και χωρίς κανένα δασοπονικό ενδιαφέρον, όπως φαινόταν και από τις φωτογραφίες, που προσκομίσθηκαν στο Δικαστήριο). Και βέβαια ακόμη και ο δήθεν δασικός χαρακτήρας της έκτασης, που επιννοήθηκε από το Δημόσιο λίγες ημέρες πριν την δίκη στο Εφετείο και ποτέ νωρίτερα, λήφθηκε υπόψη και αξιολογήθηκε από το Δικαστήριο σε παραβολή με τις φωτογραφίες της έκτασης, που προσκομίσθηκαν, όπου φαινόταν ότι η έκταση δεν ήταν δασική αλλά καλλιεργήσιμη γη και απλός βοσκότοπος.
Και βέβαια σημασία έχει για την αποκατάσταση της αλήθειας ότι η Μονή δεν εισέπραξε 7,5 δις δραχμές αλλά 3,8 δις δραχμές γιατί η απαλλοτρίωση εν τέλει ανακλήθηκε κατά το ήμισυ.
Με την παράκληση λόγω της σοβαρότητας του θέματος να δημοσιευθεί το παρόν κατά το δυνατόν αυτούσιο, όσο με αφορά, ως δικηγόρος διεκπεραίωσα την εντολή που μου ανατέθηκε και χρέος μου ήταν να την διεκπεραιώσω με επιτυχία τηρώντας βέβαια όλες τις αρχές που διέπουν το λειτούργημα του δικηγόρου και υπαγορεύονται από τις αξίες της ζωής, της ηθικής και της δικαιοσύνης, όπως στο ακέραιον έπραξα.
Μερικοί βιάζονται πολύ, βλέπουν ήδη απάτες, αδικήματα και θέλουν να εκμεταλλευθούν την υπόθεση πολιτικά.
Κανείς δεν εξαπάτησε κανένα και τα Δικαστήρια με τα ίδια πάντοτε στοιχεία πραγματικά και νομικά απεφάσισαν κατά την κυριαρχική εκτίμησή τους ούτε λίγο ούτε πολύ 14 φορές.
Τους συνιστώ ψυχραιμία και υπομονή. Η ήρεμη δύναμη της αλήθειας θα αποκαταστήσει την τάξη και εύχομαι τα μέσα επικοινωνίας και αυτοί που μέσα και έξω απ’ αυτά διαστρέβλωσαν την πραγματικότητα, αν και αμετάκλητα δικαστικά επικυρωμένη, να έχουν το θάρρος να αναγνωρίσουν το λάθος τους.