Η κρίσιμη σύσκεψη στην Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ, ο αμερικανικός εκβιασμός στη Γερμανία, η υποχώρηση της Μέρκελ, η εμπλοκή της Ελλάδας και η νέα ένωση ομοσπονδιακού χαρακτήρα στην Ευρώπη για να αντιμετωπιστεί ο μεγάλος κίνδυνος της Κίνας!

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Τρεις μήνες περίπου πριν από τη ημέρα διεξαγωγής των βουλευτικών εκλογών στην Ελλάδα, στην κεντρική τράπεζα των Ηνωμένων Πολιτειών (Fed) πραγματοποιείτο μια μεγάλη σύσκεψη στην οποία συμμετείχαν εκτός από οικονομικούς παράγοντες, αμερικανοί πολιτικοί και εμπειρογνώμονες από το State Department.
Το κυρίως θέμα της ατζέντας ήταν οι μακροπρόθεσμες τοποθετήσεις της Fed σε ομόλογα ύστερα από την κρίση των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων (subprime) στις ΗΠΑ, σε σχέση με την συμπεριφορά της Κίνας σε ομολογιακές τοποθετήσεις, κυρίως στις επενδύσεις της τελευταίας στα δεκαετή αμερικανικά κρατικά ομόλογα.

Η συζήτηση αυτή κατέληξε στο συμπέρασμα ότι…
δεν είναι δυνατόν η αμερικανική πλευρά να εξαρτάται αποκλειστικά από τις διαθέσεις της Κίνας και την πρόθεσή της να αγοράζει αμερικανικά κρατικά ομόλογα και κινητές αξίες σε δολάρια, με τον πακτωλό συναλλάγματος που διαθέτει εξαιτίας του εμπορικού της πλεονάσματος, για να κρατήσει χαμηλά το γουάν σε σχέση με το δολάριο.
Αν οι κινέζοι διέκοπταν την εξαγορά του αμερικανικού χρέους, τότε μεταξύ άλλων θα εκτινάσσονταν τα αμερικανικά επιτόκια και θα βούλιαζε η αμερικανική οικονομία με κίνδυνο να υπάρξει ένα ανεπανάληπτο κραχ.
Η λύση για να αντιμετωπισθεί αυτός ο κίνδυνος θα ήταν να αγοράσει η Fed τα αδιάθετα αμερικανικά ομόλογα σε αυτή την περίπτωση, αλλά τούτο θα προκαλούσε πληθωρισμό και θα ανέτρεπε εντελώς το μοντέλο ανάπτυξης της αμερικανικής κυβέρνησης.
Η συζήτηση αυτή κατέληξε ότι ή θα συνεχίσει η οικονομική πολιτική των ΗΠΑ να σέρνεται πίσω από την Κίνα με κίνδυνο απώλειας της αμερικανικής ηγεμονίας, ή θα αναζητηθούν συμμαχίες στην Ευρώπη για να πιεστεί το Πεκίνο να ανατιμήσει το νόμισμά του δίχως να αποσυρθεί από την αγορά αμερικανικών χαρτιών και ακινήτων.
Στη συζήτηση αυτή ένα μέλος της διοίκησης, γερμανικής καταγωγής, βεβαίωσε την ομήγυρη ότι οι γερμανοί δεν είναι συνεργάσιμοι, καθώς είναι πολύ ενοχλημένοι από τους προηγούμενους αμερικανικούς χειρισμούς στην υπόθεση των τοξικών χρηματοπιστωτικών προϊόντων που διοχετεύθηκαν έντεχνα στην ευρωπαϊκή αγορά από τις ΗΠΑ, με αποτέλεσμα να πληγεί όχι μόνον η γερμανική οικονομία, άλλα σε διαφορετικό βαθμό όλες οι χώρες της ΕΕ.
Τότε αποφασίστηκε να εκβιαστεί η γερμανική κυβέρνηση, ώστε σύντομα η ΕΕ να περάσει σε μια μορφή οικονομικής διακυβέρνησης, που θα εξανάγκαζε τις γερμανικές κυβερνήσεις να συνεργαστούν με τις ΗΠΑ ώστε να υπάρξουν συντονισμένες πιέσεις προς το Πεκίνο, είτε προς την κατεύθυνση της ανατίμησης του γουάν, είτε μέσω του περιορισμού των εισαγωγών στην ΕΕ. Το τελευταίο θα υποχρέωνε την κυβέρνηση της PRC να στρέψει την παραγωγή της στην εσωτερική της αγορά, να αυξηθεί η κατανάλωση, να αυξηθούν οι τιμές και να περάσει η Κίνα στο δυτικό σύστημα, με αποτέλεσμα στο τέλος να ανατιμήσει το νόμισμα της και να χάσει τα ανταγωνιστικά της πλεονεκτήματα σε ολόκληρο τον κόσμο.
Μέχρι τότε τόσο οι γερμανοί, όσο και οι γάλλοι προτιμούσαν να διατηρούν αυτόνομες σχέσεις με την Κίνα και προς το παρόν δεν είχαν πρόβλημα με τη χαμηλή ισοτιμία του γουάν, ίσα-ίσα την έβλεπαν θετικά στη συγκυρία, στο βαθμό που πίεζε την αμερικανική αγορά σε μη ανταγωνιστικά με τις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες προϊόντα.
Τότε αποφασίστηκε να εξαναγκαστούν οι γερμανοί να αλλάξουν μυαλά, μέσω του πιο αδύνατου κρίκου της ευρωζώνης: την Ελλάδα. Τότε ήταν που ήρθαν σε επαφή με έλληνες πολιτικούς (ελάχιστους αλλά και από τα δύο κόμματα, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) και δυο – τρείς άλλους παράγοντες, ώστε η Ελλάδα να κάνει εκλογές αμέσως, να αναλάβει ο Γιώργος Παπανδρέου και τότε να ξεκινήσει το παιχνίδι με αμερικανικούς οίκους που είχαν συνεργασθεί με προηγούμενες κυβερνήσεις και ξέρανε πρόσωπα και πράγματα και θα μπορούσαν να δυναμιτίσουν τα ελληνικά ομόλογα με αποτέλεσμα να πληγεί σοβαρά η ευρωζώνη και φυσικά η Γερμανία (πολιτικά, οικονομικά και γεωπολιτικά).
Σε εκείνη τη φάση στο παιχνίδι μπαίνουν και οι ρώσοι που θα έβλεπαν θετικά μια economic governance στην ΕΕ, ώστε να πάψουν να διαπραγματεύονται με επιμέρους κράτη για τα ενεργειακά. Η Μέρκελ ενημερώνεται από σημαντικό παράγοντα της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας για τις προθέσεις των αμερικανών και ζητεί χρόνο για να δει τι θα κάνει. Χρόνος δεν της δίνεται, καθώς ο έλληνας πρωθυπουργός παίρνει φόρα και δυναμιτίζει το σύστημα με δηλώσεις που νομιμοποιούν τους περίφημους οίκους αξιολόγησης να δημιουργήσουν συνθήκες κερδοσκοπίας με τα ελληνικά ομόλογα.
Η Μέρκελ υποχωρεί, συνεννοείται με τον Ομπάμα έχοντας στο πλευρό της και τον Σαρκοζί, αλλά ζητεί χρόνο για να προχωρήσει σε πολιτικές κινήσεις με κατεύθυνση την δημιουργία θεσμών οικονομικής διακυβέρνησης σε ολόκληρη την ΕΕ και όχι αποκλειστικά στην Ευρωζώνη. Τότε ο κ. Παπανδρέου καλείται στον Λευκό Οίκο, αλλά πριν πάει εκεί τον φωνάζουν Μέρκελ και Σαρκοζί και του περιγράφουν πλήρως το σενάριο με τον «μηχανισμό», στον οποίο προηγουμένως είχαν καταλήξει Ομπάμα-Μέρκελ-Σαρκοζί.
Η Ελλάδα σώζεται από τυπική πτώχευση, ενώ η κυβέρνησή της διακηρύττει την ουσιαστική πτώχευση της χώρας για επικοινωνιακούς, θεσμικούς και πολιτικούς λόγους, προσφέροντας νομιμοποίηση στις αποφάσεις και εντός της χώρας (πακέτο μέτρων) και εκτός.
To ΔNT και άλλοι παράγοντες, όπως οι: Standard and Poor’s, Goldman Sacshs, Financial Times, Economist κλπ. συνεχίζουν όμως να πιέζουν την Γερμανία – κυρίως μέσω Ελλάδος, αλλά διεγείροντας επίσης τον ευαίσθητο δημοσιονομικά ευρωπαϊκό νότο – να προχωρήσει σε θεσμικές αλλαγές και να σκληρύνει την τακτική της προς την Κίνα, επηρεάζοντας προς αυτή τη κατεύθυνση και όσες άλλες χώρες μπορεί στην ΕΕ.
Παράλληλα η πίεση αυτή διαμορφώνει προϋποθέσεις πολιτικής νομιμοποίησης για τη Μέρκελ, τόσο στη Γερμανία, όσο και ευρύτερα στην ΕΕ, για να ληφθούν σύντομα αποφάσεις προς την κατεύθυνση της οικονομικής διακυβέρνησης με την ταχύτατη εκπόνηση μιας νέας Συνθήκης που ήδη προετοιμάζεται στο Βερολίνο.
Μέχρι να προχωρήσουν, όμως, τα πράγματα, η κρίση στην Ευρώπη θα εξελίσσεται ακόμη πιεστικότερα, ώστε και οι αποφάσεις να επιταχυνθούν και να καμφθούν οι επί μέρους κοινωνικές αντιδράσεις σε πολλές χώρες που πλήττονται αμέσως, όπως είναι η Ελλάδα, ή σε άλλες που δεν έχουν συνηθίσει την ιδέα να εγκαταλείψουν μέρος της εθνικής κυριαρχίας τους και να ενταχθούν σε μια απόλυτη διακυβέρνηση οικονομικού χαρακτήρα, η οποία δεν μπορεί παρά να οδηγήσει και στην ολοκλήρωση της πολιτικής ένωσης της Ευρώπης.
Από την Ελλάδα, λοιπόν, αγαπητοί φίλοι, όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο, ξεκινούν δραματικά γεγονότα που θα θεμελιώσουν μία νέα ένωση ομοσπονδιακού χαρακτήρα στην Ευρώπη. Και όλα αυτά επειδή οι αμερικανοί αισθάνονται πλέον να απειλούνται από την Κίνα.
Αυτά είναι τα γεγονότα που έχω πληροφορηθεί και εξιστορώ. Δεν πρόκειται να τα κρίνω στο πλαίσιο αυτού του σημειώματος, ούτε να μιλήσω για πρόσωπα και να προβώ σε εικοτολογία ώστε να συμβάλω στην παραγωγή συνωμοσιολογικών σεναρίων.
Αυτά είναι έξω από την κουλτούρα μου. Δεν θα αποφύγω, όμως, να πω ότι αν και είμαι απ’ αυτούς που εδώ και πάρα πολλά χρόνια οραματίστηκαν και δούλεψαν για την πολιτική ένωση της Ευρώπης, δεν είμαι καθόλου σύμφωνος με τον τρόπο που αυτό πραγματοποιείται σήμερα. Δυστυχώς όσοι λέγαμε ότι ή θα υπάρξει μια δημοκρατική Ευρώπη, ή δεν θα υπάρξει καθόλου, φαίνεται ότι τουλάχιστον σε αυτή την φάση της ΕΕ, κάναμε λάθος. Εγώ, όμως, συνεχίζω να πιστεύω ότι οι ευρωπαϊκές κοινωνίες πρέπει να πάρουν την τύχη στα χέρια τους και γι’ αυτό θεώρησα καθήκον μου να σας μεταφέρω τις παραπάνω πληροφορίες των οποίων έγινα κοινωνός.