Του Thierry Meyssan
Mετάφραση-Επιμέλεια: Κλεοπάτρα Κατακάλου
από το http://www.resaltomag.gr/

H 11η Σεπτεμβρίου μπορεί να αναλυθεί ως ένα μαζικό έγκλημα ή μια στρατιωτική επιχείρηση, θα…
μείνει όμως στην Ιστορία ως μία σκηνοθεσία, η οποία ενέπλεξε τον κόσμο σε παράλογες αναπαραστάσεις και συζητήσεις. Οι άνθρωποι που την πριμοδότησαν επεχείρησαν να προκαλέσουν ιδεολογική ανατροπή των ΗΠΑ και το κατόρθωσαν. Ο ρόλος αυτής της χώρας στον κόσμο πέρασε από μια αντίληψη μεσσιανική στην αντίληψη του κοσμοσωτήρα χιλιετηρίδας. Η Αμερική έως τώρα φάνταζε σαν το μοντέλο της αρετής και της δύναμης. Ήλπιζε να αναμορφώσει τη Γηραιά Ευρώπη και να νικήσει τον άθεο κομμουνισμό. Ιδού που επιβεβαιώνεται ως ένα κράτος υπεράνω πάντων κρατών, ταγμένο να κυβερνάει μόνο του τον κόσμο.
Εάν το Παγκόσμιο Κέντρο του Εμπορίου και το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, σύμβολα της οικονομικής και στρατιωτικής δύναμης των ΗΠΑ, σταυρώθηκαν μαρτυρικά στις 11/9/2001, αυτό συνέβη προκειμένου να μεταμορφώσουν την αστερόεσσα.
Απ’ αυτό το σημείο κι έπειτα οι ΗΠΑ έπαψαν να έχουν αντιπάλους, εταίρους ή συμμάχους. Έχουν μονάχα εχθρούς ή υποτελείς. Το επίσημο ρητορικό σχήμα υποχωρεί στον μανιχαϊσμό: «Όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εχθρός μας». Ο κόσμος μεταβλήθηκε σ’ ένα πεδίο εσχατολογικής μάχης, στο οποίο ΗΠΑ και Ισραήλ ενσαρκώνουν το Καλό ενώ ο κόσμος του Ισλάμ ενσαρκώνει τον Άξονα του Κακού.
Αυτή η ιδεολογική ανατροπή καθιερώνει τον θρίαμβο του δόγματος του Wolfowitz έναντι του δόγματος Brzezinski.
Στο τέλος της δεκαετίας του 70 οι Κάρτερ και Μπρεζίνσκι είχαν αποφασίσει να υπερνικήσουν το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, όχι όμως με άμεση στρατιωτική αντιπαράθεση αλλά στρέφοντας το μουσουλμανικό κόσμο εναντίον του (στην αρχή στο Αφγανιστάν, εν συνεχεία στη Γιουγκοσλαβία και την Κεντρική Ασία) και να κρατήσουν τα στρατιωτικά αποθέματα των ΗΠΑ προκειμένου να διασφαλίσουν τις προμήθειες σε υδρογονάνθρακες (δημιουργία της Κεντρικής Διοίκησης, Central Command).
Όμως, μέσα στη φούρια της Επιχείρησης «Καταιγίδας της Ερήμου» ο Π. Γούλφοβιτς πρόβαλε την ιδέα να επωφεληθούν από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ για να εγκαταλείψουν το σύστημα της συλλογικής ασφάλειας των Ηνωμένων Εθνών και να επισφραγίσουν την αποκλειστική υπεροχή των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Φρόντισε λοιπόν να αυξήσουν στο έπακρο την ανισομέρεια των στρατιωτικών αποθεμάτων, αναπτύσσοντας το οπλοστάσιο ΗΠΑ-Ισραήλ και εμποδίζοντας κάθε άλλη δύναμη να αποβεί ανταγωνιστική.
Αυτό είχε κυρίως ως συνέπεια, να στερήσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση από κάθε πολιτική πρωτοβουλία, πνίγοντάς την σε μία βεβιασμένη και ακαθόριστη διεύρυνση.
Τα δύο αυτά στρατηγικά δόγματα υποστηρίχτηκαν από διαφορετικές ομάδες οικονομικής επιρροής. Από τη μία, αυτοί που ονειρεύονταν την αδιάκοπη ανάπτυξη και το άνοιγμα των αγορών υπερθεμάτιζαν στο δόγμα Μπρεζίνσκι, προκειμένου να εξασφαλίσουν μία πτώση των σοσιαλιστικών καθεστώτων κι ένα διαρκή εφοδιασμό σε ενέργεια τόσο για τους εαυτούς τους όσο και για τους πελάτες τους. Από την άλλη, αυτοί που ονειρεύονταν να αυξήσουν στο έπακρο τις πωλήσεις των όπλων και τις κερδοσκοπίες υπερθεμάτιζαν στο δόγμα Γούλφοβιτς, προκειμένου να δημιουργήσουν αποδομήσεις και εντάσεις, κρίσεις και πολέμους που αποτελούν εξίσου ευκαιρίες για μπίζνες.
Το φάντασμα όμως της Κορύφωσης Πετρελαίου δηλ. η έναρξη της εξάντλησης του πετρελαϊκού ενεργειακού αποθέματος (peak oil) έπεισε μια κοινωνία υποστηρικτών της οικονομικής θεωρίας του Μάλθους ότι η ειρήνη δεν ήταν δυνατή κι ότι το μέλλον ανήκε στα σαρκοβόρα.
Ο σημερινός κόσμος καλείται να αντιμετωπίσει δύο επεκτατικά κράτη, τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Και τα δύο έχουν οδηγηθεί από μια λογική που τα καταβροχθίζει εσωτερικά: Επικεντρώνουν τις ικανότητές τους στην αύξηση της στρατιωτικής ισχύος με φθορά της εσωτερικής τους ανάπτυξης. Αφιέρωσαν σχεδόν ολόκληρη την δραστηριότητά τους στην οικονομία του πολέμου κατά τέτοιο τρόπο που γι’ αυτούς η ειρήνη θα αποβεί μοιραία. Είναι αναγκασμένοι στη φυγή προς τα μπρος ή στην πτώχευση. Εν τω μεταξύ η όρεξή τους δεν απειλεί όλο τον κόσμο κατά τον ίδιο τρόπο και χρόνο.
Οι Ευρωπαίοι συμπεριφέρθηκαν σαν στρουθοκάμηλοι. Αρνήθηκαν την αλήθεια σχετικά με τη 11η Σεπτεμβρίου πιστεύοντας έτσι να καταφέρουν να παραμείνουν σύμμαχοι με τις ΗΠΑ ενώ στην ουσία δεν ήσαν παρά το θήραμα. Δέχθηκαν αδιαμαρτύρητα την επίθεση στο Αφγανιστάν από τους Αγγλοσάξωνες , επιτρέποντάς τους έτσι με την εκκένωση ενός μακρού διαδρόμου, να συλλέγουν τους υδρογονάνθρακες της Κασπίας και να καλλιεργούν αχανείς εκτάσεις παπαρούνας, προκειμένου να σφετεριστούν τις ευρωπαϊκές αγορές του όπιου και της ηρωίνης. Ορισμένοι Ευρωπαίοι υπό την αιγίδα της Γαλλίας πίστεψαν ότι θα μπορέσουν να αντιταχθούν στην απόβαση στο Ιράκ. Δεν κατάφεραν, όμως, παρά να πουν μονάχα το δίκαιο και να τιμωρηθούν για αυτή τους την τόλμη, εξαναγκασμένοι να πληρώσουν τον πόλεμο αυτό με την επιβεβλημένη δολαριοποίηση των νομισματικών αποθεμάτων της Κεντρικής Τράπεζας της Ευρώπης. Υποχωρώντας λίγο ακόμη οι ίδιοι Ευρωπαίοι, επιχειρούν σήμερα να παίξουν το ρόλο του διαμεσολαβητή με το Ιράν ωσάν οι διπλωματικές τους προσπάθειες είναι ικανές να εκτρέψουν τη βούληση της Αυτοκρατορίας.
Μακρυά από αυτές τις αξιολύπητες αναβλητικότητες ο μουσουλμανικός κόσμος και τα κράτη της Λατινικής Αμερικής έδωσαν δείγματα διαύγειας. Γρήγορα αντελήφθηκαν ότι αφού απετέλεσαν μεταβλητές συναρμολόγησης κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, εν συνεχεία δε πιόνια στη «μεγάλη σκακιέρα» του Μπρεζίνσκι, ήσαν προορισμένοι για εξόντωση. Το κρίμα τους υπήρξε να κατοικούν σε λάθος μέρος. Οι πρώτοι εμπόδιζαν την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων. Οι δεύτεροι χρησιμοποιούσαν τα εδάφη τους για το σιτισμό τους αντί να καλλιεργούν βιοκαύσιμα απαραίτητα για τα 4Χ4 των Γιάνκηδων. Επομένως δεν αποτελεί καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι ο Σεΐχης Σαγιέντ στα Εμιράτα και μετέπειτα ο Σαντάμ Χουσεϊν στο Ιράκ και ο Μπασάρ ελ Ασσάντ στη Συρία υπήρξαν οι πρώτοι αρχηγοί κρατών που έσπασαν ρητά το ψέμα. Και κατά την ίδια λογική οι δύο κύριοι αρχηγοί των αδεσμεύτων σήμερα, ο βενεζουελανός Ούγκο Τσάβες κι ο Ιρανός Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ είναι οι μόνοι που αρθρώνουν λόγο για το θέμα αυτό.
Όσον αφορά δε τους Ρώσους ιθύνοντες, αυτοί έχουν διασπαστεί σύμφωνα με μία προϋπάρχουσα διάσταση. Εκείνοι που νοιάζονταν για το γρήγορο χρήμα δεν ήθελαν να διακινδυνεύσουν τις διεθνείς τους μπίζνες με το να αποξενωθούν από τις ΗΠΑ. Από την άλλη πάλι, εκείνοι που ονειρεύονταν να ξαναβρούν την υπόσταση της υπερδύναμης τάχθηκαν υπέρ της εξασθένησης της Ουάσιγκτον, ξεσκεπάζοντας τα ψεύδη τους.
Πράγματι, ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν ήταν κατηγορηματικός, αλλά αντέδρασε κατά τρόπο ώστε η Ρωσία ν’ αποκομίσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο όφελος. Αντιτάχθηκε μέτρια στον πόλεμο του Αφγανιστάν, όσο και διασκέδαζε βλέποντας τις ΗΠΑ να γκρεμίζουν μόνοι τους το εμιράτο των τάλιμπαν που είχαν οι ίδιοι δημιουργήσει για να χρησιμοποιηθεί κυρίως ως εφαλτήριο για την αποσταθεροποίηση της Τσετσενίας. Αντιτάχθηκε στην εισβολή στο Ιράκ, αλλά προτίμησε να μην έρθει σε μετωπική σύγκρουση με τις ΗΠΑ, αλλά να τους καθηλώσει, υποστηρίζοντας κρυφά την Αντίσταση. Την ίδια θέση υιοθέτησε και στην περίπτωση του Λιβάνου και εξεπλάγη – όπως άλλωστε κι όλος ο υπόλοιπος κόσμος -με τη νίκη της Χεσμπολάχ απέναντι στο σιωνιστικό καθεστώς. O Πούτιν τοποθετεί τη χώρα του όχι σαν ανταγωνιστή των ΗΠΑ, αλλά ως προστάτιδα και διαιτητή των αδυνάτων. Αυτός είναι κι ο λόγος που επιφυλάχθηκε να προβεί σε δηλώσεις για την 11η Σεπτεμβρίου, αφήνοντας άπλετο χώρο στους βετεράνους της KGB.
Οι κυβερνήσεις ολοκλήρου του κόσμου αφού πίστεψαν -άλλοι για λίγο κι άλλοι για πιο πολύ- ότι επρόκειτο για έναν εφιάλτη που θα εξαφανίζετο με την αφύπνιση, αξιολόγησαν εν συνεχεία το πρόβλημα που τέθηκε με την 11η Σεπτεμβρίου και την μετάλλαξη των ΗΠΑ. Εναπόκειται στον καθένα να προστατέψει τη χώρα του, γεγονός που δεν απαγορεύει να ληφθούν συλλογικά μέτρα προκειμένου να εξουδετερώσουν το άγριο θηρίο. Οι στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ και η ισραηλινή Τσαχάλ (ισραηλινός στρατός) βρίσκονται στην ουσία σε μεγάλη εξάρτηση από τους πρώην συμμάχους τους. Έτσι, η άρνηση της Τουρκίας να χρησιμοποιηθεί ο εναέριος χώρος της από την αμερικανική αεροπορία προκειμένου να βομβαρδίσουν το Ιράκ, εξανάγκασε το Πεντάγωνο να μεταφέρει το μηχανισμό του και να καθυστερήσει την επίθεση. Κατά τον ίδιο παθητικό τρόπο αν είχαν αντιδράσει και άλλα κράτη θα είχε αποφευχθεί ο πόλεμος αυτός.
Εν πάση περιπτώσει, η στροφή προς τη συλλογική δράση προϋποθέτει μία καλύτερη γνώση του τρόπου λειτουργίας του ιμπεριαλισμού και της επίδρασης που μπορούν να επιφέρουν συντονισμένα εθνικά μέτρα. Σ’ αυτό πρέπει να αφιερωθούν τώρα οι μαχόμενοι για την αλήθεια της 11ης Σεπτεμβρίου. Τα θύματα των ταγμάτων θανάτου του Τζων Νεγκροπόντε, στην Κεντρική Αμερική, να σχετισθούν με τα θύματά του στο Ιράκ. Οι Ινδιάνοι της Γουατεμάλα που είχαν μαντρωθεί σε απαγορευμένες περιοχές από τους ισραηλινούς συμβούλους της χούντας, πρέπει να συναντήσουν τους μαντρωμένους Παλαιστίνιους της λωρίδας της Γάζας. Οι απαχθέντες και βασανισθέντες στη Λατινική Αμερική κατά την επιχείρηση Κόντορ πρέπει να συζητήσουν μ’ αυτούς που απήχθησαν και βασανίσθηκαν πρόσφατα στην Ευρώπη από τη CIA. Kτλ. Αυτό ακριβώς ξεκινήσαμε να κάνουμε με το συνέδριο του Άξονα για την Ειρήνη.
Το ψέμα της 11ης Σεπτεμβρίου υπήρξε η βάση της ρητορικής της κυβέρνησης Μπους. Έφθασε πια η στιγμή να παραδεχθούμε πως είναι αδύνατο να πολεμήσουμε την πολιτική αυτής της κυβέρνησης , εάν δεν καταγγείλουμε το ψέμα αυτό.